પ્રકરણ ૧૨
સાંજે સવા પાંચે ક્રિષ્ના દોડતી ભાગતી એરપોર્ટ પહોંચી ત્યારે એના જીવને શાંતિ થઈ. એને એમ કે, બહું મોડું થઈ ગયું છે! મોડું તો થયુ જ હતું! હકિકતે વિમાન મોડું હતું. અચાનક ઘેરાઇ આવેલા વાદળો અને ધોધમાર વરસાદને પગલે ફ્લાઈટ અડધો કલાક લેટ હતી. ક્રિષ્ના પાસે સામાનમાં તો એક નાનકડી કેરીબેગ સિવાય કંઈ હતુ નહિં એ આરામથી એક ખુરસી પર બેસી અને ફોન હાથમાં લીધો. મુરલીનો મેસેજ હતો,
“ચાલ ક્યાંક બહાર લટાર મારવા જઈયે!”
“હું તો બહાર જ છું!" ક્રિષ્નાએ ટાઇપ કર્યું.
“એટલે એકલી નિકળી છે?” તરત જ મુરલીનો રીપ્લાય આવ્યો.
“હા.”
“અને કાલની જેમ કોઇ કુતરું પાછળ પડી જશે તો? જો કે મારો દરવાજો મેં ખુલ્લો જ રાખ્યો છે!!!”
“સરસ! પણ, આજે એવું કંઇ નહી થાય કેમ કે હું એરપોર્ટ પર છું અને અમદાવાદ, મારા ઘરે જઈ રહી છું!”
“અમદાવાદ કેમ અચાનક?”
“વીક એંન્ડ છે તો હું મારા ઘરે જાઉં છું, એમાં નવાઇ જેવું શું છે?”
“ઓકે. હું આવુ છું ત્યાં.”
“રહેવાદે તું આવીશ ત્યાં સુંધીમાં પ્લેન ઉડી ગયું હશે!"
“એ બધું મને નથી ખબર હું આવું છું, જો મારો પ્રેમ સાચો હશે તો તું મને ત્યાં જ મારી રાહ જોતી મળીશ! લવ યુ.....”
છેલ્લા બે શબ્દો લખીને મુરલી ઓફલાઇન થઈ ગયો પણ ક્રિષ્નાએ માંડ માંડ કાબુમાં લીધેલા વિચારો પાછા ચાલું થઈ ગયા. એને સમજમાં જ નહતું આવતું કે, મુરલીને સાફ સાફ જણાવી દીધું કે એ કોઇ બીજાને પ્રેમ કરે છે, એના લગ્ન નક્કિ થઈ ગયા છે છતા, એ શું કામ એનો પીંછો છોડતો નથી? હાથે કરીને એ એવી હરકતો કરી રહ્યો છે કે, કે....કે શું? મારા મનમાં આ અજીબ સળવળાટ કેમ થઈ રહ્યો છે? હું એના વિષે વિચાર જ કેમ કરું છું? પાર્થ સાથેના લગ્ન નો નિર્ણય એ મારો પોતાનો નિર્ણય છે, મેં જાતે કોઇ દબાવ કે સમજાવટને વશ થયા વગર લીધો છે તો, પછી?
મુરલીના વિચારોથી દૂર જવાના ઇરાદે એ ઊભી થઈ અને ચાલતી ચાલતી એક બાજુએ આવીને ઊભી રહી ગઈ. બેંગલોર એરપોર્ટના બીજે માળે એક બાજુ કાચની દીવાલ કરેલી છે. ત્યાંથી તમે દૂર દેખાતા રસ્તા પર નજર નાખી શકો. ક્રિષ્ના ત્યાં ઊભી રહી બહાર વરસતો વરસાદ જોવા લાગી. એણે મનને છેતરવાનો એક પ્રયાસ કર્યો હતો પણ, એમ માની જાય તો એને મન થોડું જ કહેવાય?
વરસાદનું જોર ઔર વધી ગયુ હતું. વીજળીના તેજ લીસોટા વારે વારે ચમકી જતા હતા. લગભગ વીસેક મિનિટ થઈ ગઈ હતી મુરલી સાથે વાત કર્યા ને. હવે શું થશે? કોણ પહેલા આવશે? પ્લેન કે મુરલી? ક્રિષ્નાનું મગજ કામ કરતું બંધ થઈ ગયેલું. એના દિલની ધડકન પાછી તેજ થઈ ગયેલી. એક પળ એને રડવાનું મન થઈ આવ્યું. એક અજીબ કશ્મકશ હતી આ, જેણે કોઇને ખરેખરો પ્રેમ કર્યો હોય એ જ આ સમજી શકે! જેની પાસેથી દૂર થઈ જવા મગજ વારંવાર સૂચનો આપે રાખતું હોય એને જ દિલે પોતાના એક રહસ્યમય ખૂણે કાયમી વસવાટ આપી દિધો હોય અને વારે ઘડીએ એ વ્યક્તિ હાજર ન હોવા છતાં એની સતત હાજરી અનુભવાતી હોય... એની પાસેથી છૂટવું કેવી રીતે!
ક્રિષ્નાને દૂરથી કોઇ બાઇક સવાર તેજ ગતીએ આવી રહેલો દેખાયો. મુરલી..? સાવ ગાંડો છે આ! આટલા વરસાદમાં કોઇ આટલી ઝડપે બાઇક ચલાવે એક પળ એનુ મન ચિંતા કરી રહ્યું હતુ તો એ જ મન કોઇ છાને ખુણે ખુશ થઈ રહ્યું હતુ. દરેક છોકરીના મનમાં એક કલ્પિત છવી હોય છે, એક એવા છોકરાની જે એને દિલ ફાડીને પ્રેમ કરે! જે ગમે તેવા કઠિન સંજોગ હોય તો પણ એના પ્રેમમાં જરીકે ઓટ ના આવવા દે! એના માટે થઈને આખી દુનિયા સામે લડી લેવા તૈયાર હોય! જેની સાથે જિવાતી હર એક પળ જિંદગીની મોજ હોય! અહિં મુરલી પણ એવો જ તો હતો, લાખ કોશીષ કરે ક્રીષ્ના તો પણ જેવી વ્યક્તિને આજ સુંધી એ ફક્ત પોતાની કલ્પનામાં જોતી આવી હતી એને નજર સામે જોઇને અવગણવી અશક્ય હતી.....
એ બાઇક સવાર હવે નજીકમાં હતો. વરસાદ એટલો તીવ્ર હતો કે એનું મોઢું સરખું દેખાતું ન હતુ. ક્રિષ્નાનું મન હરખથી ભરાઇ ગયું. એ અવળી ફરી ગઈ. એને એમ કે મુરલીને, એવું ના લાગવું જોઇએ કે પોતે એની રાહ જોતી અહિં ઊભી છે!
ક્રિષ્નાએ હવે ખુરસીમાં બેસી જવાનું વિચાર્યુ. ખુરસી તરફ પગ ઉપાડતા પહેલા એણે એક નજર બહાર નાખી, મગજ તો ના જ કહેતું હતું પણ દિલ આગળ એ બિચારી લાચાર હતી. અરે.... પેલો બાઇક સવાર નીચે પડી ગયો હતો. એનું બાઇક એનાથી દૂર જઈને પડ્યુ હતુ. ત્યાં કોઇ બીજા માણસો હાજર નહતા હાલ, કદાચ વરસાદને લીધે.... ક્રિષ્નાને એ યુવકનું ઊંધુ પડેલુ શરીર સાફ સાફ દેખાતું હતુ. એના માથાની નીચેથી વહી આવતું પાણી લાલ થવા લાગ્યું હતું. ક્રિષ્નાની આંખો ફાટી પડી. એના હાથની મુઠ્ઠીઓ વળાઇ ગઈ. એના લાંબા નખ એની હથેળીમાં ભોકાઇ રહ્યા પણ એ જાણે હોશમાં જ ન હતી. એને બૂમ પાડવી હતી પણ એની ચીખ એના ગળામાં જ અટકી ગયેલી... મુરલીનો આવો અંજામ! હે ઇશ્વર આવું ના થઈ શકે. ક્રિષ્નાનું મન ફફડી રહ્યું હતું. એને ઘેરો આઘાત લાગેલો. આમેય એણે ક્યારેય આવો પ્રસંગ નરી આંખે જોયો નહતો.
“લે આખું એરપોર્ટ શોધી વળ્યો અને આ મેડમ અહિં શું કરે છે? પાછળથી એના ખભે હાથ મુકીને મુરલીએ કહ્યું.
ક્રિષ્ના ચોંકીને પાછળ ફરી. એની પાછળ મુરલી ઊભો હતો, સાજો નરવો! એ કોઇ નાની બાળકી ડરીને જેમ એના માબાપને ભેંટી પડે એમ મુરલીને ભેંટી પડી. એ રડી રહી હતી. તુટક શબ્દોમાં, બે ધ્રુસકાની વચ્ચે કંઇ કહી રહી હતી.....!!
મુરલીને પહેલાતો કંઇ સમજમાં ના આવ્યું. એના માટે આ દ્રષ્ય આશ્ચર્યમાં ગરકાવ કરી મુકે એવુ હતું. એ ક્રિષ્નાને માથે હાથ ફેરવીને એને પસવારી રહ્યો. એ થોડી શાંત થાય એની રાહ જોઇ રહ્યો. એણે એના ગજવામાંથી એક હાથે મોબાઇલ બહાર નીકાળ્યો અને ક્રિષ્ના એની છાતી પર માથું ઢાળીને, બે હાથ એની કમરે વિંટાળીને ઊભી હોય એવો ફોટો લીધો. એ કેમેરાના અવાજથી ક્રિષ્ના ભાનમાં આવી, આ કેમેરાથી ફોટો પાડતી વખતે થતો અવાજ જ કારણ હતો આજની આ પરિસ્થિતિ માટે! જો તે દિવસે એણે આ અવાજ ના સાંભળ્યો હોત, એ ચોંકીને ઝાડીઓમાંથી બહારની તરફ ભાગી ન હોત તો મુરલી સાથે મુલાકાત જ ન થઈ હોત! નિયતિની લીલા જ આ બધી કે બીજું કંઈ?. એ મુરલીથી થોડી દૂર હટી. એની આંખોમાં હજી આંસુ ઉભરાઇ રહ્યા હતા.
“મને થયુ કે તારું.....તારું એક્સીડંટ થઈ ગયુ. ત્યાં નીચે!"
બેઉ જણે નીચે નજર કરી. ત્યાં લોકોનુ ટોળું જમા થઈ ગયુ હતું. પેલા યુવકને એક ગાર્ડ જેવા કપડા પહેરેલો માણસ તપાસી રહ્યો હતો.
“ચાલ, એ બાજુ નજર નહી કર.” મુરલીએ ક્રિષ્નાના ચહેરા પર આવી ગયેલા વાળ પાછળ લેતા કહ્યું.
બન્ને જણા છેડા પરની બે ખાલી ખુરસીમાં જઈને બેઠા. ક્રિષ્નાનો હાથ પોતાના લઈને મુરલીએ ધીરેથી દબાવ્યો.
“હું ત્યાં તારી રાહ જોતી હતી. મને એમ કે એ બાઇકવાળો તું જ છે, ને અચાનક એ ભયાનક અકસ્માત..." ક્રિષ્નાએ જરાક સ્વસ્થ થતા કહ્યું.
“તને હસવું આવે છે?" મુરલીના મરકતા મુખ પર નજર જતા ક્રિષ્ના અકળાઇને બોલી.
“હસતો નથી યાર! પણ, તું મારી રાહ જોતીતી સાંભળીને બહું સારુ લાગયું."
ક્રિષ્નાને થયુ કે એણે આવું નહતુ કહેવાનું. તમે જ્યારે ખરેખર કોઈના પ્રેમમાં પડી જ જાઓ ત્યારે જુઠ્ઠું બોલવાની કળામાં કોઈ ટ્યુશન વગર જ પારંગત થઇ જાઓ છો, અહીં ક્રિષ્નાએ ફેરવી તોળ્યું, “મારો મતલબ કે હું રસ્તા પર વરસાદ જોતી હતી. પેલો પણ તારા જેવો કાળો અને વાંકળીયા વાળ વાળો હતો એટલે મારી ભૂલ થઈ ગઈ. ”
“જુઠ્ઠી....! સાવ આવું જુઠ્ઠું બોલવાનું? જરાક તો ભગવાનનો ડર રાખ.”
ક્રિષ્નાએ એની જીભની આગળની કિનારી એના દાંતો વચ્ચે દબાવી. એના ચહેરા પર એક લુચ્ચું સ્મિત આવી રહ્યું હતુ જેને એ પ્રયત્ન પૂર્વક રોકી રહી. એણે એનો હાથ મુરલીના હાથમાંથી ખેંચી લીધો.
મુરલી માટે આ ક્ષણો અણમોલ હતી. એ થોડો ગંભીર થયો. “મને તો એમ કે તું એક ખુદ્દાર અને ઇન્ડીપેંડન્ટ છોકરી છે!”
“હા. છું જ!” ક્રિષ્નાએ ગર્વથી કહ્યું.
“જરાય નહીં. તારું સ્ટાયપેંન્ડ કેટલુ હશે, હેં? એમા તું આમ દર અઠવાડીયે ઘરે ભાગી જાય તો મહિનાને અંતે તારા હાથમાં કશું બચસે કે નહીં એ જ એક સવાલ છે.”
ક્રિષ્નાને થયુ કે, મુરલીની વાત તો બરોબર છે. “પણ મમ્મીએ જ કહેલું ઘરે જવાનું.”
“હ્મ્મ....એ કહે બરોબર છે! પણ તું જ જરા વિચાર કર કાલ આપણી દીકરી આમ ભણીને એની પહેલી નોકરી કરવા બહાર જાય અને મહિના પછી આવીને કહે, ‘લે મમ્મી મારા પહેલા પગારમાંથી તારા માટે આ સાડી લાવી’, તો તને વધારે ખુશી થાય કે નહીં?”
“એ હું નિરાંતે વિચારીશ ઉડતા ઉડતા...” ક્રિષ્નાએ હસીને કહ્યું, “મારે જવું પડશે મારી સીટનો નંબર અનાઉંસ થયો. ”
ક્રિષ્ના ઊભી થઈ અને મુરલી તરફ હાથ હલાવી ચાલી નીકળી. મુરલી પણ એની સાથે ઊભો થયો અને એની સાથે ચાલતા કહ્યું,
“ઠીક છે, આટલી વખત જઈ આવ! કાલે સાંજે તો પાછી આવી જઈશ ને? હું અહીં જ તારી રાહ જોઈશ, કાલે સાંજે આપણે બંને સાથે અહીંથી બહાર જઈશું...!”
મુરલી હસતો હસતો પાછો એ જ ખુરસી પર જઈ, પલાઠી વાળીને બેઠો અને હાથ હલાવી, સ્મિતભર્યા ચહેરે ક્રિષ્નાને જતી જોઇ રહ્યો.
