ત્રીજો ભાગ, મારો પ્રેમ અને તારી વાર્તા
આગળ જાણ્યું કે પૂજન અને ખુશી એકબીજાના હાથમાં હાથ રાખીને સુમધુર સંવાદ કરી રહ્યા હતા, તો સામે દિશા પોતાના જ મનમાં ઉઠતા સવાલો સાથે શતરંજ રમી રહી હતી. આખરે જીતવાનો અનુભવ કરીને એણે પાર્ટી પૂરી કરી. ધડામ કરતુ બારણું પછાડીને પોતાના રૂમમાં ઘુસી. ટેડીબીઅરનો શું વાંક હતો એતો એ જ જાણે. હાથમાં પકડીને છુટ્ટો ઘા કરીને સામેની દીવાલ પર પછાડ્યું, બિચારા એની વેદનાનું શું? એ થોડું મન હતું કે સામે આવીને વાત કરવા બેસે?
“બહારથી લઈને આવેલું ગુસ્સાનું પોટલું કોઈ નિર્જીવ પુતળા પર શું કામ ઠાલવે છે?” ધમકાવતું હોય તેમ એનું મન બોલ્યું.
“મારે હમણાં કોઈની જોડે વાત નથી કરવી.મને એકલી છોદીડે.” ખુબ જ તોછડાઈથી દિશાએ જવાબ વાળ્યો.
“હું કંઈ તારી સાથે વાત કરવા નથી માંગતી. હું તો માત્ર વિચાર કરું છું. તું તારું જ નુકસાન કરી રહી છે. કોઈ પોતાના જ હાથે પોતાનું નુકસાન કેમ કરે? અને એ પણ ખુબ જ સારી રીતે વાતની જાણ હોવા છતાં?”
“લીવ મી અલોન” દિશાએ ત્રાડ નાખી.
પછી ખબર નહિ ક્યારે એને ઊંઘ આવી ગઈ તો સાંજે ૯ વાગે ને ૧૦ મીનીટે એની આંખ ખુલી.ઘરમાં પૂછવા વાળું કોઈ હોત તો જરૂર પૂછત,
”કેમ રૂમમાં એકલી એકલી બુમો પાડે છે?”
મોઢું પણ ધોયા વગર પરદો ખસાડીને બહાર નજર કરી તો એને આકાશ દેખાયું. ખુબ જ સ્વતંત્ર તારલાઓ મન ફાવે એમ આકાશ જોડે રમી રહ્યા હતા. દિશાને લાગ્યું ભાગીદાર થવું જોઈએ આ રમતમાં.ખુરશી ખેંચીને સામે પગ લાંબા કરીને એ બેઠી રહી. થોડીક વારે એક સિગારેટ પણ સળગાવી. પેન હાથમાં લઈને ડાયરી પર ચીતરી,
“કોઈ કેમ નહિ બાંધી શકતું હોય આ તારલાઓને... છે કોઈ એવી સાંકળ જે પકડી રાખે તમને ને કહે કે આ તમારો વિસ્તાર. આપ્યું આખું આકાશ, કરીલો બાથમાં તમારાથી થાય એટલું....”
અને આમ આવું તો કંઈ કેટલુંયે એણે ચીતરી નાખ્યું. બીજી બાજુ પૂજન પેલી પાર્ટી પછી પોતાની જાતને જ ગીલ્ટી માની રહ્યો હતો.એને એવું કે હું ખુશી સાથે બેઠો હતો એટલે જ કદાચ દિશા નારાજ થઈને પાર્ટીમાંથી નીકળી ગઈ હશે.પણ મેં પણ તો એને રોકવાનો પ્રયત્ન કર્યો જ હતો, પણ એણે પુઠ વાળીને જોયું જ નહી તો હું શું કરું? જયારે જયારે એના ફોન પર ખુશીના નામની રીંગ વાગતી ત્યારે ત્યારે એને દિશાની યાદ આવતી, અને એકાદ કલાકમાં આવું દસેક વાર થતું હતું.એ ખુશીના ફોન ના ઉપાડે અને સામે દિશા એના ફોન ના ઉપાડે. જબરું ત્રિકોણ સર્જાયું હતું. જે અમને જોઈએ એને અમે ના જોઈએ, અને જેને અમે જોઈએ એ કોને જોઈએ?
ચારેક દિવસ વીત્યા હશે,દિશા અને તેની ડાયરીની એકાદ વાર્તા પૂરી પણ થઇ ગઈ. મળ્યા બંને શહેરના જાણીતા કેફેમાં. વીતેલ ચારેય દિવસમાં એક પણ વ્હોટસેપ મેસેજ કે કોલ ની આપ લે થઇ નહોતી.પણ છતાયે બંનેમાંથી એકેયને લાંબા સમય બાદ મળ્યાનો ઉત્સાહ નહોતો.કદાચ બંને એવું જ વિચારતા હતા, “વાત ના થઇ તો શું થયું. વિચાર તારા સિવાય બીજો કોઈ આવ્યો હોય તો આ કોફીનો ઘૂંટ હોઠે અડતા જ ઝેર બને.” મળતી વખતે માત્ર ફોર્મલ હેન્ડ શેક અને તરત જ સામસામેની ખુરશી પરની બેઠક.આછા ભૂરા રંગનો પૂજનનો શર્ટ અને આછા લીલા રંગનું દિશાનું ટોપ બંને ગુલાબી વાતો કરવા માંગતા હતા પણ કંઈક કાળા રંગનું નડી રહ્યું હતું. એક કૉફીનો મગ એવું બોલી રહ્યો હતો કે મેં એક વાર મારી ફરજ પૂરી કરી હવે હું શું કામ કંઈ કહું? બીજો બિચારો હજુ શબ્દો શોધી રહ્યો હતો. બીજા બધા જ કલરની વાતો થઇ ગઈ પણ હજુ ગુલાબી રંગની વાત થઇ નહોતી ત્યાં જ કૉફી પૂરી થઇ ગઈ. જે રંગની વાતો થઇ હતી એમાંથી જ એક રંગ પસંદ કરીને દિશાએ ઘરે આવીને પોતાની નવી વાર્તા રચી,
”સુંદર હું લાગતો હતો એની મને ખબર હતી. પણ એની મને જ ખબર હતી એ મને ક્યાં મંજુર હતું.” આવા મુખ્ય વિચાર સાથે નવી વાર્તા રચાઈ,”હું ને મારો રંગ”. દિશા પોતાના લખાણથી સંતુષ્ટ હતી, એની પાસે લાગણીઓ લખવા માટે પેન હતી પણ પૂજન, એતો પહેલા પણ કોઈકને કશું બતાવવા અને હજુ પણ કોઈકને કશુક કહેવા પેન શોધી રહ્યો હતો. એ બાહ્ય બધા જ પ્રયત્નો કરતો પણ એનો પ્રેમ નહોતો બતાવી શકતો. જયારે દિશા બાહ્ય પ્રયત્નો સમજતી નહોતી અને અંદરનું લખાણ કોઈને વાંચવા નહોતી દેતી. એને તો આખો વાર્તા સંગ્રહ લખીને સાથે પબ્લીશ કરવો હતો. ટુ બી કંટીન્યુ...
લેખક – રોહિત પ્રજાપતિ
પ્રતિભાવ આવકાર્ય
@rhtprajapati92@gmail.com
