સવારે ક્રિષ્ના ઉઠી ત્યારે તાજગી મહેસુસ કરી રહી હતી. ઘણા દિવસે એ એકધારું પાંચ-છ કલાક ઊંઘી હતી. કશોક અવાજ થવાથી એની આંખ ખુલેલી...
“ઓહ્....મારો ફોન વાઇબ્રેટ કરે છે...” એક કુદકા સાથે ઉઠીને ક્રિષ્નાએ ફોન લીધો. ઘરેથી મમ્મીનો ફોન હતો.
“હલો...”
“જય શ્રીક્રુષ્ણ દીકરા! બાથરુમમાં હતી ફોન લેતા ઘણી વાર કરી!”
“ના મમ્મી, હું સુતી હતી.” ક્રિષ્નાએ એક બગાસુ ખાધું.
“આઠ વાગવા આવ્યા દીકરા, આટલા વાગે પરવારીને તૈયાર થઈ જવું જોઇએ.....ઠીક છે ચાલ, મેં તને એ યાદ કરાવવા ફોન કરેલો કે આજે એકાદશી છે, ઉપવાસ થાય તો કરજે પણ, આજે ચોખાનો દાણોય મોંમાં ના જવો જોઇએ!
“ હા હવે મને ખબર છે. સારું કર્યું તે યાદ દેવડાવ્યું. મારે મોડું થાય છે પછી વાત કરીશ...હોં. પપ્પાને મારા જય શ્રી ક્રુષ્ણ કહી દેજે...ચાલ બાય!”
“સારું, બાય! હાં.... સાંજે બનેતો દર્શન કરીઆવજે. નજીકમાં કોઇ મંદિર ના મળે તો તારા રુમ પર પૂજા કરી લેજે... ને...”
“મમ્મી... મારે લેટ થાય છે, મુક હવે પછી વાત કરીશ." ક્રિષ્નાએ હસીને કહ્યુ.
“હેં હા, હા ચાલ ત્યારે બાય.”
“બાય!”
ક્રિષ્ના ઓફિસે પહોંચી. આજે એમને કોઇ ડેટા કલેક્ટ કરવાનું કામ સોંપાયેલું.... ક્રિષ્નાએ એના ટેબલ પર આવીને કોમ્પુટર ચાલુ કર્યું.
“લેનોવો રેસ્ક્યું સિસ્ટમ.....” ક્રિષ્નાએ કમ્પ્યુટર ચાલું કર્યુ તો, એની સ્ક્રીન પર આવો કોઇ મેસેજ દેખાયો. ના તો એ મેસેજ હટ્યો કે ના ક્મ્પ્યુટર ચાલું થયુ! ક્રિષ્નાએ શક્ય એટલા બધા પ્રયાસ કરી જોયા. રીસ્ટાર્ટ પણ કર્યુ. સીસ્ટમ અપગ્રેડ કરી જોવાનું કોઇએ સુચન કર્યું તો એ પણ કર્યું. છતાં, ક્રિષ્નાનું કમ્પ્યુટર ચાલું ના જ થયું...!
બાકીના બધા લોકો એમને કામે લાગી ગયા હતા. અહિં કોણ એવું હતુ જેની પાસે ક્રિષ્ના મદદ માંગે એ હતાશ થઈ ગઈ. અડધો કલાક મથ્યા બાદ એણે સરની કેબીનનું બારણું ખખડાવ્યું...
એ દિવસે શ્રીવિજ્યાસ્વામી કોઇ જરુરી કામમાં વ્યસ્ત હતા. કદાચ એમનો મુડ પણ ખરાબ હતો! એ જે હોય તે એમણે ક્રિષ્નાને કહી દીધુ કે,
“જો આઇ.ટી.માં એંજીનીયર થયા બાદ કમ્પ્યુટર ચાલું કરતાયે ના આવડતુ હોય તો સારું છે કે, એ ઘેર પાછી જતી રહે! આજનો દિવસ રુમ પર જઈને વિચાર કરી લેજો...”
ક્રિષ્નાનું આવું અપમાન આજ સુંધી ક્યારેય નહોતું થયું. એ રડું રડું થઈ ગઈ. એ પાછી ટેબલ પર આવી. એની હાલત જોઇને આસ્થાએ કહ્યું,
“શું થયુ તારી તબિયત ઠીક નથી લાગતી.”
ક્રિષ્નાની આંખોમાંથી બે મોટા મોટા આંસુ ખરી પડ્યા.
“અબ પાનીમેં રહેકર મગરમચ્છ સે બેર કરેગી તો યહી હાલ હોગા!” સરિતાએ એના મોનીટરની સ્ક્રીન પર જોઇને જ જાણે લખેલુ વાંચતી હોય એમ કહ્યું.
“ડીઅર તું રુમ પર જઈને રેસ્ટ કર....આમેય તારી તબિયત ઠીક નથી. કાલે તે વોમીટ કરેલી એની વાસ નીકાળવા બિચારી શિવાની અને સરિતાને ચાર વખત નહાવુ પડ્યું હતુ!” માધુરીએ એના ગોળ મટોળ ચહેરા પરના, જાડા, ગોળ ચશ્મામાંથી આંખોને શક્ય એટલી પહોળી કરીને કહ્યુ. એની આંખોના ડોળા કોઇ બે મોટા લખોટા જેવા દેખાઇ રહ્યા હતા.
વાત પુરી કરતા કરતા જાણે કાલ રાતનું દ્રશ્ય ફરીથી એની આંખ આગળ ભજવાતુ હોય એમ એ હસવા લાગી. એ હસતી હોય ત્યારે એનુ આખું શરીર ધ્રુજતું, એના દાંત પરના બ્રીશેલ્સ કાળા પડી ગયેલા જે એના ફિક્કા પીળા ચહેરા પર અજીબ લાગતા....
માધુરીને હસતી જોઇને શિવાનીએ એની સામે એક નજર કરી. એ નજર ચુપચાપ રહીને પણ ઘણુ બધુ કહી જતી હતી.
“સોરી ડીઅર!” માધુરી જાણે એ નજરથી ડરતી હોય એમ શિવાનીની માંફી માંગીને એના કમ્પ્યુટરમાં માથું ઘુસાડીને બેસી ગઈ.
ક્રિષ્નાને થયુ કે સ્ટાફમાંથી કોઇની મદદ લેવી જોઇએ. પણ કોની? એ એની કામ કરવાની જગાએથી બહાર આવી. બીજા રુમમાં નાની નાની, કાચની કેબિનમાં પુરાઇને કેટલાયે એંજીનીયર એમનું કામ કરી રહ્યા હતા. આ જ ફ્લોર પર એમની કંપનીની અલગ અલગ શાખાઓની અલગ અલગ ઓફિસ બનાવેલી હતી. ક્રિષ્નાએ એ બાજુ લટાર મારી.
ક્રિષ્નાએ જોયુ કે બધાની નજર એના તરફ જ મંડાઇ હતી. યુવાન તો યુવાન, બે ઊંમરલાયક વડીલો પણ એને ધારી ધારીને જોઇ રહ્યા હતા. એ લોકોની નજર ક્રિષ્નાને જાણે નખશિખ માપી રહી. ક્રિષ્ના સપ્રમાણ દેહ ધરાવતી, ખુબજ રુપાળી સ્ત્રી હતી, આજ પહેલીવાર એને એ ના ગમ્યું! એક સ્ત્રી હોય અને પાછી ખુબ રુપાળી હોય એટલે બધાને માટે એ કંઇ મનોરંજનનુ સાધન નથી હોતી! એના અંગઉપાંગને વીંધીને પસાર થતી નજરો એના કોમળ મનને પણ વીંધતી હોય છે! શું મારી જગાએ કોઇ એમના ઘરની બેન-દીકરી હોત તો એને પણ એ લોકો આમ જ જોતા હોત ક્રિષ્નાના મનમાં સવાલ આવ્યો.
“મેડમ! આ સિનિયર એંજીનીયરોની પ્લેસ છે તમારે અહિં ના આવવુ જોઇએ. સાહેબ જોઇ જશે તો ગુસ્સો કરશે!” પટાવાળાએ આવીને કહ્યું.
ક્રિષ્ના વિલા મોંએ બહાર આવી. એને ઉદાસ જોઇને પટાવાળાએ પુછ્યું, “ક્યા બાત હે મેડમ ઓફિસ મેં કુછ હેલ્પ ચાહિયે તો મેં....” શિવું એ વાક્ય અધુંરું છોડ્યું.
ક્રિષ્નાએ હવે પટાવાળા સામે નજર કરી. ખાખી કલરના પેંન્ટ- શર્ટ પહેરેલો, પચાસેક વરસનો લાગતો આ શિવું એના મોંઢા પરથી માયાળું લાગતો હતો. એના ચહેરા પર ઉપસી આવેલી કરચલીઓ એની ઉંમરની ચાડી ખાતી હતી પણ, એ જ કરચલીઓ એ હસે ત્યારે એના ચહેરા ઉપર એવી રીતે ગોઠવાઇ જતી કે એ ખુબ ભલો અને પ્રેમાળ વૃધ્ધ લાગે! એની આંખો સદા હસતી હોય એવી લાગતી. અડધાથી વધારે વાળ ગાયબ હતા એટલે એનું કપાળ ઘણુ વિશાળ દેખાતું.
ક્રિષ્નાએ કંઇ જવાબ ના આપ્યો એટલે એ પાછો જવા લાગયો. વરસો પટાવાળાની નોકરી કર્યા પછી એટલું એ સમજી ગયેલો કે કોઇની વાતમાં વગર કહે માથું મારવું નહી! એણે એક કદમ ઉઠાવ્યું જ હતુ કે તરત ક્રિષ્ના બોલી,
“મારું કોમ્પ્યુટર સવારનું ચાલુ નથી થતું. તમે કોઇ માણસને કહીને એને ચાલું કરાવી શકો? કોઇ કોમ્પ્યુટર રીપેર કરવાવાળું?”
“હૈ ના, ઇસમે કોન સી બડી બાત હૈ! કપ્યુટર કા જાદુગર હૈ વો! રુકો મેઇ ઉશકો ફોન લગાતા." શિવુએ એના ગજવામાંથી મોબાઇલ કાઢીને એક નંબર ડાયલ કર્યો.
સામે છેડે બે રીંગ ગઈ હશે કે તરત જ વાત શરું થઈ. ત્રણેક મિનિટ વાતો ચાલી. ક્રિષ્નાને એક અક્ષરેય સમજમાં ના આવ્યો એ લોકો કન્નડમાં બોલતા હતા...!
“શું કહ્યુ?” ક્રિષ્નાએ અંગ્રેજીમાં પુછ્યું.
“આજ એકાદસી હૈ ના વો મંદીર જાને કો નીકલ રહા હૈ, બાદ મેં યહા આયેગા. ઉસને બોલા હૈ તો વો જરુર આ જાયેગા તુમ ફિકર મત કરો, સમજો તુમ્હારા કમ્યુટર ઠીક હો ગયા...”
ક્રિષ્ના હસી જરાક.
“આજે અગિયારસ છે દીકરા, સાંજે મંદીરે જઈ આવજે,” અચાનક ક્રિષ્નાને એની મમ્મીનો અવાજ સંભળાયો.
“યહા આસ પાસ મેં કોઇ મંદીર મિલેંગા, શ્રીક્રિષ્નજીકા આજ મેરા ઉપવાસ હૈ, એકાદસીકા ઔર શામકો મેં ભગવાન કે દર્શન કે બાદ હી અપના ઉપવાસ છોડુંગી....”
શિવું કૈક જવાબ આપે એ પહેલાજ એનો ફોનમાં કોઇ ગીત વાગેલું, શિવુએ ફોન જોઇને કહ્યું, “ઉસીકા ફોન હૈ,”
“હલ્લો... ઓકે.. ઓ...કે. બાય!”
ક્રિષ્ના સામે સ્મિત વેરીને એણે કહ્યું, “વો અચ્છા લડકા! બોલા કીસીકા મેરી વજહ સે ટાઇમ વેસ્ટ હો અચ્છા નહીં, વો અભી આ રહા હૈ, બોલા ભગવાન થોડી દેર વેઈટ કર લેંગા!”
“ગુડ! “ ક્રિષ્ના રાજી થઈ.
“તુમ્હે મંદીર જાના હૈ તો ઉસકે સાથ ચલી જાઓ. વો અચ્છા લડકા!” શિવું એ ફરીથી એ છોકરાના વખાણ કર્યા.
ક્રિષ્ના પાછી એના ટેબલ પર આવી. આસપાસના બધા એમના કામમાં મસ્ત હતા. કોઇ એ એની નોંધ ના લીધી. એણે બાજુના ટેબલ પર પડેલુ છાપું ઉઠાવ્યું. એક એક હેડ લાઇન પર નજર નાખતી એ છેલ્લે પાને પહોંચી જ હતી કે એના મોંઢામાંથી એક ચીસ નીકળતા નીકળતા રહી ગઈ...એણે માંડ માંડ પોતાને સંભાળી!
આ પેલુ જ છાપુ હતુ જે એણે કાલે જોયેલું. આજના છાપામાં પણ છેલ્લે પાને એનો પોતાનો ફોટો કાર્ટુનમાં છપાયો હતો. એમા એના બે પિક્ચર હતા. એકમાં એને મોબાઇલ વડે સેલ્ફી લેતી બતાવી હતી. જેમાં એણે ચશ્માં અને હેટ પહેરેલી હતી. બીજામાં એને ચશ્માં અને હેટ ઉતારીને પર્શમાં મુકતી બતાવી હતી. કાર્ટુનની નીચે લખાણ હતું,
“આજ કાલની છોકરીઓની નવી ફેશન: તાપથી બચવા નહીં ફક્ત સેલ્ફી લેવા ચશ્માં અને ટોપી પહેરો..!”
“મુરલી...હું તને, હુ તને જોઇ લઇશ, સાલા ગધેડા! એકવાર મારા હાથમાં આવ એટલી વાર છે!”
બરોબર આજ ક્ષણે એક યુવાનને શિવું આ શબ્દો કહી રહ્યો હતો કન્નડમાં,
“આવી ગયો મુરલી! સારું કર્યુ કે હાલ જ આવી ગયો. જાને મેડમનું કમ્પ્યુટર જોઇ આપ બિચારી સવારની પરેશાન છે.”
“જી અન્ના!”
ક્રિષ્ના મુરલીને મનોમન ગાળો ભાંડી રહી હતી અને એ જ વખતે મુરલી ક્રિષ્નાને એનાજ ટેબલ સામે ઊભો ઊભો અપલક નિહાળી રહ્યો હતો.....
ક્રિષ્ના માંડ એના ગુસ્સા પર કંટ્રોલ કરી હતી. અહિં એક પછી એક મુસીબત જ સામે આવી રહી હતી ત્યાં, આ મુરલી નામની આવી પડેલી બીનજરુરી ઉપાધી પર એનો બધો રોષ ઢળી રહ્યો હતો.
ઘણા લોકોના ચહેરા ખુલી કિતાબ જેવા હોય છે. જે કંઇ પણ એમના મનમાં ગડમથલ ચાલતી હોય એ તરત જ એમના ચહેરા પર છપાઇ જાય! એવા લોકો એમના મનના ભાવ જલદી છુપાવી ના શકે. ક્રિષ્ના પણ એવા જ લોકોની જમાતની હતી. એના મનમાં એ જે વિચારતી હતી એ એના ચહેરાની રેખાઓના હલનચલનમાં સાફ સાફ દેખાઇ આવતું હતું.
મુરલી ક્રિષ્નાને જોતા જ ઓળખી ગયો. એના મનમાં તરત જ ઊંટીમાં જોયેલો અને એના કેમેરામાં કેદ કરેલો ચહેરો યાદ આવી ગયો. દરવાજેથી એ અંદર પ્રવેસ્યો ત્યારથી જ એ ક્રિષ્નાને જોઇ રહેલો....ક્રિષ્નાના માથા ઉપર અને એની બે આઇબ્રોની વચ્ચે ગુસ્સાની રેખાઓ ઉપસી આવેલી... એના હોઠ એક બાજુના ખુણે થોડી થોડી વારે ખેંચાઇ જતા હતા. એની મોટી, કાળી આંખોને એ જીણી કરીને બેઠેલી. એનું મુરલી તરફ જરીકે ધ્યાન જ ન હતુ અને મુરલીનું બધું ધ્યાન ફક્ત ક્રિષ્નાના ચહેરા પર હતુ...!
આ બધું થોડીક સેકંડોમા જ ઘટી ગયેલું. અચાનક ક્રિષ્નાની નજર ઉપર ઉઠેલી અને એ મુરલીની લાંબી, કાળી આંખોમાં બે પળ અટવાયેલી.
ક્રિષ્નાની નજર સાથે પોતાની નજર ટકરાતા જ મુરલીને જાણે કરંટ લાગયો હોય એમ સફાળો ભાનમાં આવી ગયેલો.
“કમ્પ્યુટર...” મુરલીના મોઢામાંથી બે શબ્દો જ નીકળી શક્યા. એ ક્રિષ્નાની વધારે નજીક જુક્યો ને કી-બોર્ડ પર એની આંગળીઓ ફરવા લાગી. એનું માથુ મોનીટર તરફ હતુ. એની આંખો ઘડીક મોનીટર તો ઘડીક ક્રિષ્ના સામે ફરી રહી....
ક્રિષ્નાને થયુ કે, એણે ઉભા થઈને આ યુવાનને બેસવાની જગા કરી આપી હોત તો સારું પણ, હવે એ શક્ય ન હતું. ટેબલ-ખુરસીની વચ્ચે ભરાયેલી ક્રિષ્નાની એકબાજુ દીવાલ હતી ને બીજી બાજુ મુરલી....એ હલી શકે એટલી પણ જગા ન હતી. એના શ્વાસ મુરલીના ગાલ પર અથડાતા હતા. મુરલીના શરીરમાંથી કંઈક અજીબ સુવાસ આવી રહી હતી. એ શેની વાસ હતી એ ક્રિષ્ના નક્કી ના કરી શકી. મુરલીના માથે ચંદનનું નાનું ટપકુ કરેલું હતું. એના ક્લીન સેવ ચહેરા પરથી આછી આછી સેવીંગ ક્રીમની સ્મેલ આવતી હતી. એણે કદાચ કોઇ માઇલ્ડ પેર્ફ્યુમ પણ લગાડેલું. એ જે હોય તે પણ એ બધી કુત્રીમ સુવાસ મુરલીના શરીર સાથે મળીને કંઇક એવી સુવાસ પ્રસરાવતી હતી જે ક્રિષ્નાને મદહોશ કરી રહી હતી! પ્રાણી માત્ર સુંદર ગંધથી આકર્ષિત થતાં હોય છે! એ ઈશ્વરનું કર્યું ધર્યું છે બધું!
“ઇટ્સ ડન! (થઈ ગયુ) “મુરલી સીધો ઉભો રહ્યો.
જાણે કોઇ સપનામાંથી જાગી હોય એમ ક્રિષ્ના મુરલી સામે જોઇ રહી...
