कबिर मेन्यु-कार्ड बघण्यात मग्न होता तेंव्हा त्याच्या समोर एक नेपाळी किंवा तत्सम दिसणारी एक मुलगी येऊन उभी राहीली. तिच्या हातामध्ये पिवळ्याधम्मक लिली फुलांचा एक मोठ्ठा गुच्छ होता.
कबिरने प्रश्नार्थक नजरेने रतीकडे बघीतलं.
रती हसत उभी राहीली आणि तिने तो गुच्छ त्या मुलीकडुन घेऊन कबिरच्या पुढे धरला.. “हे घे.. तुझ्यासाठी…”
“अगं गेस्ट तु आहेस, मी नाही..”, उठुन उभं रहात कबीर म्हणाला..
“घे रे.. एका मोठ्या लेखकाला भेटतेय.. एव्हढं तर करायलाच हवं ना?”
“ओहो… मोठ्ठा लेखक म्हणे… थॅंक्स.. मस्त आहेत फुलं..”, आधी रतीकडे आणि मग त्या मुलीकडे बघत कबीर म्हणाला..
“थॅंक्यु सर..मॅडमने सांगीतलं होतं, फुलं चांगलीच हवीत.. आजचा स्पेशल डे आहे…”, ती मुलगी हसत हसत म्हणाली..
“हॅना…ssss”, डोळे मोठ्ठे करुन रती तिला म्हणाली..
“.. आणि मॅडम असं पण म्हणाल्या की सर्व्हीस निट हवीय आणि कुणाचा डिस्टर्बन्स नकोय…”, हॅना म्हणाली..
“ए.. गधडे, चोमडे, मॅडम काय गं? जा तुझी कामं कर, शिफ़्ट संपली नाहीए तुझी.. बघते तुला उद्या…”
“ओके मॅडम…”
“आणि सॅमला पाठव, अ‍ॅपीटायझर्स ऑर्डर करायची आहेत…”
“तुझ्याबरोबरच असते का हॅना?”, ती गेल्यावर कबिर म्हणाला..
“हो.. आम्ही एकत्रच जॉईन झालो इथे.. एक वर्ष झालं आता…पण..फ़ारच बडबड करत होती आज…. बघतेच तिला आता उद्या…” काहीसं फणकारुन रती म्हणाली
“ए, पण रिअल्ली थॅंक्स फ़ॉर द फ्लॉवर्स..”, कबिर फुलांना न्याहाळत म्हणाला..
एव्हढ्यात वेटर ऑर्डर घ्यायला आला…
“ड्रिंक्स मध्ये काय घेणार?”, कबिरने रतीला विचारले..
“सॉरी.. मी ड्रिंक्स घेत नाही..”,रती म्हणाली..
“रिअल्ली?”
“हम्म.. पण तु कर ऑर्डर…”
“प्लिज.. एका सुंदर मुलीसमोर बसुन एकटा दारु ढोसण्याइतपत मी बेवडा नाहीए, आणि तेव्हढे संस्कार आहेत अजुन माझ्यावर.. तु नाही तर मी पण नाही..”
दोघांनी मिळुन पुढची ऑर्डर दिली आणि मग रती म्हणाली.. “सो पुस्तकाबद्दल आपण बोलत होतो… आपण कुठे होतो?”
“आपण बॉबी बद्दल बोलत होतो..”, कबिर
“बॉबी..”
“हम्म.. तु तो डायलॉग मारलास ना..प्यार मै सौदा वगैरे.. तिथे..”
“ओह हा…आठवलं..”
“एक मिनीट, पण त्याआधी, मला जाणुन घ्यायचं आहे.. लकी ड्रॉची विनर कोण आहे? कशी आहे? मला तुझ्याबद्दल काहीच माहीत नाही..”, कबिर तिला थांबवत म्हणाला
“अम्म.. मी कशी आहे! एका वाक्यात सांगायचं तर ‘खुद की फेव्हरेट हुं!”, थोडीशी स्वप्नाळू आहे, स्वप्न बघायला खुप आवडतात, सिनेमे बघायला, पुस्तक वाचायला आवडतात… प्रेमावर गाढ विश्वास आहे.. कधी अजुन कुणाच्या रिअल-लाईफ़मध्ये प्रेमात नाही पडले.. पण जेंव्हा पडेन तेंव्हा त्यानेच प्रपोज करावं वगैरे जुनाट विचार बाजुला सारुन सरळ प्रप्रोज करेन.. किंबहुना.. मला प्रपोज करायला मिळावं ही एकमेव अपेक्षा मला प्रेमाच्या बाबतीत आयुष्याकडुन आहे.. अम्म.. करीअर वगैरे फ़ारसं मला भावत नाही.. त्यापेक्षा मस्त लग्न करुन संसार थाटायला मला खुप आवडेल.. ज्याच्याशी मी लग्न करेन ना कबिर.. तो खरंच खुप लक्की असेल.. खुप छान घर सांभाळेन मी त्याचं. इथे हॉटेलमध्ये कधी कधी जास्त वेळ थांबुन इथल्या शेफ कडुन मी स्वयंपाकही शिकतेय.. आय डोंन्ट ड्रिंक.. आय डोंन्ट स्मोक.. मी एकदम परफ़ेक्ट हाऊसवाईफ़ असेन…”
रती स्वतःबद्दल भरभरुन बोलत होती, आणि कबिर मंत्रमुग्ध होऊन ऐकत होता.
“थोडक्यात सांगायचं ना.. तर तुझ्या पुस्तकातल्या त्या मीराच्या अगदी विरुध्द आहे मी. स्वतःच्या नवर्‍याला सोडुन, सारखं स्वातंत्र्य स्वातंत्र्य हवंय म्हणुन स्वातंत्र्य मिळत नसतं.. नातेवाईकांच्या गोतावळ्यात, स्वतःच्या मुलांबरोबर, नवर्‍याबरोबरही आपण आपलं स्वातंत्र्य जपु शकतो..”
“एक्स्झाक्टली..”, कबिर एक्साईट होऊन म्हणाला..
अचानक रतीने कबिरच्या डोळ्यात डोळे घालुन बघीतलं आणि म्हणाली.. “कबिर.. तुझं हे पुस्तक.. सत्य घटनांवर आधारीत आहे ना? कदाचीत.. तुझ्याच आयुष्यात घडुन गेलेल्या?”
रतीच्या त्या प्रश्नाने कबिर पुरता गोंधळुन गेला.. त्याला काय बोलावं तेच सुचेना..”असेलही.. कदाचीत नसेलही..”, शब्दांची जुळवाजुळव करत तो म्हणाला..
“मला माहीते कबीर.. मीरा सोडुन गेल्याचं दुःख तुझ्या चेहर्‍यावर स्पष्ट दिसतं आहे.. पुस्तकाचा शेवट जेथे झाला त्यानंतर पुढे काही घडलं का नाही, ते मला माहीत नाही.. पण मीरा तुझ्या आयुष्यात नाहीए हे नक्की.. हो ना?”
“काहीही हं रती..”, कबिर ओढुन ताणुन हसत म्हणाला.. “मी एक लेखक आहे.. आणि लेखकाने लिहीलेली प्रत्येक गोष्ट त्याच्या आयुष्यात घडलेली असेलच असं काही नाही..”
“प्रत्येक गोष्ट नक्कीच नाही..पण ही असेल असं समहाऊ मला वाटतंय.. आणि म्हणुनच तु अजुनही मीराला शोधतो आहेस.. कदाचीत ती इथे नसेल तर तिला इतरांमध्ये.. कदाचीत माझ्यामध्येही शोधत असशील…हो ना?”
वेटर ऑर्डर घेऊन आला तसा तो प्रश्न तेथेच अर्धवट राहीला..
“एनीवेज.. माझं सोड.. आपण पुस्तकाबद्दल बोलुयात?”, ऑर्डर टेबलावर मांडुन वेटर निघुन गेल्यावर कबीर म्हणाला..
“जशी तुझी इच्छा, तुला तुझं वैयक्तीक आयुष्य, तुझी प्रायव्हसी जपायचा पुर्ण अधीकार आहे..”
“हम्म…”, आपल्या प्लेटमध्ये ऑर्डर वाढुन घेत कबीर म्हणाला..
“मग.. तु पुढच्या पार्टवर काम सुरु केलंस?”, काही वेळ शांततेत खाल्यावर रती म्हणाली
“तसा थोडा विचार केलेला आहे.. पण अजुन लिहायला अशी सुरुवात केली नाही.. तुला काय वाटतं? काय व्हायला हवं पुढे?”?
“अम्म.. म्हणजे कथेचा जो नायक आहे.. त्याबद्दल पुर्ण माहीती नाही पुस्तकात.. म्हणजे हे बघ.. शेवटी आपल्या भारतीय संस्कृतीत.. प्रेम जमलं की त्याच्या शेवट बहुतांशी लग्नातच होतो.. कथेच्या नायकाची मीराकडुन तिच अपेक्षा आहे का? पुस्तकात म्हणल्याप्रमाणे मीराचे आधी लग्न झालेले आहे.. नायक ह्यासाठी तयार आहे का? त्याच्या घरचे हे लग्न मान्य करणार आहेत का?”
“नुसतं इतकंच नाही.. अजुनही असे अनेक प्रश्न अनुत्तरीत आहेत..”, कबीर स्वतःशीच बडबडला..
“दुसरी गोष्ट त्याच्या पहील्या गर्ल-फ्रेंडशी असलेलं त्यांच नात तुटलं.. जरी ते नातं, तिने तोडलं असलं तरी तु म्हणल्याप्रमाणे तिचं वागणं, तिची लाईफ़-स्टाईल आपल्या नायकालाही पटत नव्हतीच ना.. मग मीराचे हे स्वच्छंदी वागणं तो मान्य करेल.. तिच्याशी जुळवुन घेऊ शकेल?”
“आणि मीराचं काय? म्हणजे ती जर नायकाचं प्रेम ती स्विकारत नसेल तर नायकाने काय करावं?”, कबीर
“तु लेखक आहेस.. तुला माहीती पाहीजे..”, हसत रती म्हणाली…
“हो म्हणजे.. तुझं काय मत आहे?”
“अम्म.. मला वाटतं तिच्या पहील्या लग्नात ती दुखावली गेली आहे.. तिचा नात्यांवरचा, प्रेमावरचा विश्वास काहीसा ढासळला आहे.. मला वाटतं नायकाने तिला थोडी मोकळीक द्यावी. तो जितका तिच्या जवळ जायचा प्रयत्न करेल तितकी ती दुरावत जाईल. जर तिच्या मनात सुध्दा प्रेम असेल तर आज ना उद्या तिला ह्याची नक्की जाणीव होईल…”
“तुला वाटतं असं…?”, कबीर
रती बराच वेळ कबीरचा चेहरा वाचण्याचा प्रयत्न करत होती. कबीरला ते असह्य झालं आणि त्याने नजर दुसरीकडे वळवली.
नंतरचा वेळ मात्र त्यांनी पुस्तक सोडुन इतर विषयांवर गप्पा मारण्यात घालवला. मीराचा विषय निघाल्यावर कबीर काहीसा अपसेट झाला होता हे रतीने ताडले आणि मग तिनेच विषय बदलला. तिच्या मनमोकळ्या स्वभावाने कबीर पुन्हा जुन विसरुन तिच्या गप्पांमध्ये सामील झाला.
थोड्या-थोड्यावेळाने कोण-ना-कोणतरी सतत येऊन काही कमी नाही ना ह्याची खात्री करुन जात होते. रतीनेच खरं तर ती संध्याकाळ कबीरसाठी स्पेशल बनवली होती. शेवटी बिल भरुन झाल्यावर दोघंही बाहेर पडले.
“आता परत कामं? का आता घरी?”, कबीरने विचारलं.
“नाही आता घरी..”
“सोडु का घरी? कशी जाणारेस?”, कबीर
“माझी नॅनो आहे ना..”
“नॅनो..??”
“हो..का? चांगली आहे गाडी…”
दोघं गेटपाशीच गप्पा मारत उभे होते तोच कबीरच लक्ष गेटच्याच थोडं पुढे एका गडद-निळसर रंगाचा ब्लेझर, हातात फुल घेऊन उभ्या असलेल्या तरुणाकडे गेले आणि तो म्हणाला…”रोहन.. तु? इथे?”
कबीरला इथे बघताच रोहन पुरता गोंधळुन गेला.. काय करावं हे न समजुन तो जागच्या जागीच थिजुन उभा राहीला..
“कबीर.. तु? तु तर ब्ल्यु-डायमंडला जाणार होतास ना?”
एव्हाना रतीपण तिथे येऊन थांबली.
कबीरने रतीची आणि रोहनची ओळख करुन दिली.
“हो अरे.. पणे हिने ऐन वेळी बदलले.. पण तु काय करतो आहेस इथे.. आणि हातात फुलं वगैरे.. कोणी येणार आहे की काय?”, डोळे मिचकावत कबीर म्हणाला..
“हो म्हणजे.. नाही..”
“अरे असा बावचळल्यासारखा काय वागतो आहेस.. आहे तर आहे.. त्यात काय एव्हढं? माझ्यापासुन लपवत होतास ना.. पकडला कि नाही?”
“नाही रे.. अगदीच तसं काही नाही..”
“नाही कसं.. त्या दिवशीच मी राधाला म्हणालो होतो.. तु रात्री दीडवाजता ऑनलाईन दिसलास तेंव्हा.. कुछ तो गडबड है..”
“बरं, चल मी निघतो.. आत जातो आता..”
“अरे थांब.. जरा मला तरी बघु देत कोण आहे ती..”
“तुला काय बघायचंय.. तुला माहीते कोण आहे ती…”
“कबीर.. तु? इथे?”, कबीर पुढे काही बोलणार इतक्यात मागुन परीचीत आवाज आला..
कबीरने वळुन मागे बघीतले…त्याच्या समोर मोनिका उभी होती..
“ओह माय गॉड…”, कपाळाला हात लावत हसत कबीर म्हणाला.. “केंव्हापासुन चालु आहे हे…”
“कबीर.. प्लिज. चिडू नकोस.. ऐक..”, रोहन समजावणीच्या स्वरात म्हणाला..
“ए.. अरे चिडलो वगैरे नाहिए मी..आय एम रिअल्ली हॅपी फ़ॉर बोथ ऑफ़ यु…गो ऑन.. एन्जॉय.. तुमची संध्याकाळ आहे.. जा वेळ नका घालवु..”
“कबीर.. चिडला नाहीस ना…”,मोनिका
“वेडी आहेस का? मी कश्याला चिडू.. तुझं आयुष्य जगण्यास तु मोकळी आहेस.. रोहन खुप चांगला मुलगा आहे…जा पळा पट्कन…”, कबीर..
“आपण नंतर बोलु ह्या विषयावर..”, रोहन कबीरला म्हणाला आणि दोघंही बाय करुन निघुन गेले.
कबीर दोघंही नजरेआड होईपर्यंत त्यांच्याकडे बघत उभा होता..
बर्‍याचवेळानंतर त्याला रती अजुनही बरोबर असल्याची जाणीव झाली.. त्याने स्वतःला सावरले..
“इफ़ आय एम नॉट रॉग.. मोनिका तुझी एक्स-गर्लफ्रेंड राईट?”, रती म्हणाली..
“हम्म..”, काहीस थांबुन कबीर म्हणाला..
“हम्म.. जसं पुस्तकात लिहीलं आहे तसं.. आणि जर तुझी एक्स-गर्लफ्रेंड आहे.. तर मीरा पण आहे… हो ना…”
कबिरला खोटं बोलण्याचा काहीच मार्ग सापडेना..
त्याने काही न बोलता.. नुसती मान हलवली…
“आणि लास्ट-बट-नॉट-द-लिस्ट.. ही राधा.. म्हणजेच मीरा.. हो ना?”
कबीर जमीनीकडे बघत उभा होता.. म्हणुन किंचीत कमरेत खाली वाकुन रतीने त्याच्या चेहर्‍याकडे बघत विचारलं…
कबीरच्या मनात असंख्य भावनांचा कल्लोळ उडाला होता..राधा कुठे होती हे त्यालाच ठाऊक नव्हते.. आणि मोनिका आता ऑफ़ीशीअली त्याच्या आयुष्यातुन निघुन गेली होती. असं नाही की.. त्याला मोनिका त्याच्या आयुष्यात परत हवी होती.. पण तरीही.. काही क्षणापर्यंत त्याची होती… रोहनबरोबर तिला पाहुन त्याला पहील्यांदा आपल्या एकटेपणाची जाणीव झाली…
“शुड वुई जस्ट से बाय?”, खालीच बघत कबीर म्हणाला..
“हम्म.. ओके.. पण मला परत भेटायचंय तुला.. भेटशील?”
“ओके..”
“बाय देन.. टेक केअर कबीर..”, रती म्हणाली..
कबीर काही न बोलता माघारी वळला….
[क्रमशः]
