#રાણી હું પોતે
અમદાવાદમાંથી તમે એક દિવસ બહાર જઈને આવોને તો પણ કઈક ને કઈક તો બદલાયેલું જોવા મળશે જ. મોરબીથી જયારે પણ અમદાવાદ આવું ત્યારે રીક્ષામાંથી મારી નજરો ચારેબાજુ જ ફરતી હોય. ક્યાંક નવું આવી ગયું હોય તો ક્યાંક જુનું હટી ગયું હોય..૫ વર્ષ પહેલા બીઆરટીએસમાં કોલેજ જતી તેમ છતાં આજે માટે અમુક બસના રૂટ જાણવા માટે પર્વને ફોન કરવો પડે. ગોથા ખાઈ જઈએ એના કરતા પૂછી લેવું સારું એવું મને અનુભવમાંથી શીખવા મળ્યું. બીઆરટીએસના કોરીડોરમાં હવે બીઆરટીએસ અને એએમટીએસ એમ બંને બસ દોડવા લાગી. એમાં અમારે એક જ બસ સ્ટેન્ડ પર ઉભા રહેવાનું. એમાં પણ થાક્યા પાક્યા હોઈએ ઉપરથી બસની રાહ જોતા હોઈએ. ઓફિસમાં ૧૫ મિનીટની જેટલી કિંમત નથી લગતી તે કિંમત બસની રાહ જોવામાં શીખી જવાય છે.ભીડ એટલી બધી હતી સોમાવરે કે એક બાજુ બેગનું ધ્યાન રાખવાનું અને બીજી બાજુ ફોનનું ધ્યાન રાખવાનું. હું રોજ ઘરેથી નીકળું એટલે મમ્મી મને ચોક્કસ કે જ કે ફોરમ ફોનનું ધ્યાન રાખજે.મમ્મી તમારા માટે હું ઈમ્પોર્ટન્ટ છુ કે ફોન..અને મમ્મીનો જવાબ હોય ફોન..સોમવારનો દિવસ હતો અને આશરે ૫૦ લોકોની ભીડમાં હું બસની રાહ જોતી હતી. એ આવી બસ.. એ આવી....એવું સાંભળવા મળે પણ બસ નથી દેખાતી. એકાએક મારું ધ્યાન એક છોકરીના હાથ પર ગયું એના ફેસ પર દુપટ્ટો બાંધેલો હતો. મારી જ ઉંમરની હતી. એના ડાબા હાથમાં ક્વીન લખેલું ટેટુ હતું. જો કે આ ટેટુ હતું પણ એટલું આકર્ષક કે ગમે તેની નજર જાય જ તેના પર. મને મનમાં એટલું હસવું આવ્યું ને કે બોલો આજકાલના ક્વીન પણ મારી જેમ કલાકથી સીટી બસની રાહ જોવે છે. જરાય દુખ કરવાની જરૂર નથી તે ક્વીન છે તો પણ ઉભા છે જયારે આપણે તો સામાન્ય માણસ છીએ સાહેબ !
# દિવાળીનું બોનસ
ભણવાનું પૂરું થઇ જાય પછી આપણે માત્ર ૨ મહિના માટે જ ઘરે સારા લાગીએ છીએ. ભલે કહેતા બધા કે વાંધો નહી નોકરી ન મળે તો ચિંતા ન કર અને સાચું કહું તો આમ તો કાચીંડાના રૂપ હવે જ જોવા મળે. ‘ બેટા, તું તારું ભણવાનું તો પતાવી દે, પછી મને આ નંબર પર કોલ કરજે...’ અને જયારે આપણે કોલ કરીએ ત્યારની પરિસ્થિતિ કઈક આવી હોય..’ હા, બેટા તું મારા ધ્યાનમાં જ છે...પણ એમાં પ્રોબ્લમ એ છે કે હાલ વેકેન્સી નથી..જયારે જગ્યા થશે ત્યારે પાકું હું તને જણાવી દઈશ...’ બસ આ સાંભળીને તો પહેલા તો વિચાર આવે કે જો તો ખરા માણસો કેવા હોય છે પણ એના સાચા રંગ ચોક્કસ જોવા મળે છે. એન્જીન્યરીંગમાં ઓછો રસ એટલે ત્રણ મહિના રખડ્યા પછી નક્કી કર્યું કે દુનિયા જાય તેલ લેવા બસ હવે તો પોતાને ગમે એ કામ કરવું છે. પગાર ઓછો છે એમાં પણ ચાલે છે ખુશ છુ. દિવાળી નજીક આવી ગયી હતી અને હજુ કોઈ ખરીદી નહતી કરી એટલે પગારની રાહ જોરશોરથી જોવાતી હતી. ફ્રેશર હોય એટલે બધા શોષણ કરે એ તો નક્કી જ છે. આ દિવાળીએ મને હ્યું કે બોનસ મળશે પણ પગાર જ મળ્યો એ પણ ધરેલા કરતા ઓછો. આજે ધન-તેરસ હતી. પૈસા ગણ્યા વગર બેગમાં મૂકી દીધા. ઘરે શું કહીશ એ વિચારવામાં ક્યારે ઇસ્કોન પહોચી ગઈ કઈ ખબર ન રહી. મહિલા બસ મણીનગર એના ટાઇમ પર જ હતી. મારી જગ્યા પણ રોજની ફિક્સ જ છે કે જ્યાંથી હું નોકરીથી પાછુ ઘરે જતું ટોળું જોઈ શકું. બે સ્ટોપ પછી એક માસી મારી બાજુમાં આવીને બેઠા. એમની સાથે બે સમાન ભરેલી થેલી હતી. એ જેવા બેઠા એવી મને સફરજનની સુગંધ આવવા માંડી. મેં મનમાં વિચાર્યું નક્કી માસી ધન તેરસના દિવસે લક્ષ્મી વાપરીને આવ્યા લાગ્યા છે. મહિલા બસમાં ભીડ ઓછી હોય અને એસી ફૂલ હોય. એટલે ક્યારેક મને પણ શરદી જેવું થઇ જાય છે. બાજુમાં બેઠેલા માસી પણ એટલે જ ક્યારના નાક ચડાવતા હશે. હું મારા પગારના વિચારમાં ખોવાયેલી હતી. આટલા પગારમાં મારી ડાયરીનું લાસ્ટ પેજની ઇરછાઓ હું કેવી રીતે પૂરી કરીશ ? બાજુમાં માસી પર મારું ૪ સ્ટોપ ગયા પણ એટલું બધું ધ્યાન ન ગયું. તે વારંવાર પોતાના સાડીના છેડાથી નાક લૂછતાં હતા.ધીમે-ધીમે મને કોઈક રડતું હોય એવી ભનક થઇ અને મેં અચાનક માસીના સામે જોયું. આખી ભરેલી બસમાં માસી ચોધાર આંસુએ રડી રહ્યા હતા અને મને બહુ અફસોસ થયો કે છેલ્લી ૨૦ મિનીટથી આ બધું ચાલી રહ્યું છે અને મારું ધ્યાન હવે છેક ગયું. આશરે ૩૫ વર્ષની આસપાસ લીલી સાદો અને ગુલાબી રંગનો બ્લાઉઝ એ માસી ઘણા સિમ્પલ લાગી રહ્યા હતા. એ સમયે એમને હું શું કહું અને શું નહી એ કઈ ખબર નહતી પડતી. કેમ કે મને તેમના રડવા પાછળનું કારણ જ નહી પણ તે કોણ હતા તે પણ નહતી ખબર.મેં મારી બેગ ખોલી. મારી રોજની ટેવ છે કે ઓફીસથી નીકળું એટલે હું પાણીની અડધી બોટલ ભરીને જ નીકળું. કદાચ મને તરસ ન લાગે પણ બસના ડ્રાઈવરને તો લાગી હોય ને ! મેં માસીને પાણી આપ્યું. આંસુ લુછીને તેમણે ત્રણ ઘૂંટડા પાણી પીધું. શું વાત કરવી કશું ખબર નહતી પડતી મેં પૂછી લીધું
‘ માસી, ક્યાં ઉતરવાનું છે ?’
‘ મણીનગર ‘
‘ તમારે ? ‘
‘ હું તો ઘોડાસર ઉતરી જઈશ.’
‘ માસી, એક વાત કહું ? ‘
તમે શા માટે રડો છો તે તો મને ખબર નથી પણ એક વાત ચોક્કસથી કહીશ કે રડવાથી કોઈ સમસ્યાનો ઉકેલ નહી આવે. હું સમજી શકું છુ તમારું દુઃખ કારણ જાણ્યા વગર પણ બસ તમે હવે ન રડતા.
મારું સ્ટોપ આવી ગયું.હું ઉતરી ગઈ. મને એટલું તો લાગતું હતું કે હવે માસી નહી રડે. બસ એ પછી વિચાર આવ્યો કે હું માસીને સમજાવતી હતી પણ હું પોતે પણ એ જ કરી રહી હતી. માસીનું રુદન સંભળાતું હતું મારું નહતું સંભળાતું. રડવાથી કે હિંમત હારી જવાથી કોઈ સમસ્યાનો ઉકેલ નહી આવે. આટલી સરસ જીદગી આપી છે ભગવાને જીવી લો..
