मागुन ह्रुदयाचा धडधडण्याचा आवाज ऐकु येत रहातो. अनु आणि केतन एकमेकांकडे पहात रहातात जणु सर्व जग स्तब्ध झाले आहे.
थोड्यावेळाने अनु आतमध्ये निघुन जाते.
ह्रुदयाच्या धडधडण्याचा आवाज जरा वेळ येत रहातो आणि मग बंद होतो. पांढरा-शुभ्र सलवार-कुर्ता घातलेला सुशांत केतन समोर येउन बसतो.
सुशांत : “काय राजे झाली का झोप? जमतंय ना भारतात? का अमेरीकेच्या मऊ-मऊ गाद्यांची सवय झाली आहे?”
केतन : (चेहऱावर उसनी हास्य आणुन) “अरे कसलं अमेरीका आणि कसलं भारतं..? आपलं घर म्हणल्यावर युगांडा असले तरी झोप छानच लागणार..”
तु बोलं.. कसं झालं देवदर्शन? देव दर्शन केलंस ना? का नुसतंच आपलं देवी.. अं?… अं???
सुशांत : खेचा.. खेचा आमची.. बोहल्यावर उभे राहीलो ना आम्ही..
इतक्यात स्टेजवर सखाराम पण येतो..
सखाराम : (केतनला बघुन) काय वं केतनदा.. झोप झ्याक झाली नव्हं…
केतन : फर्स्ट-क्लास.. पण तु कुठं गेला होता सकाळी सकाळी?
सखाराम : कुठं म्हंजी.. ह्ये सुशांतदा अन अनुताई ग्येले व्हते नव्हं का देवाला..म्या बी ग्येल्तो.. ह्ये दोघं अस्सा जोडा दिसत व्हता म्हनुन सांगु लक्ष्मी-नारायनाचा… आयसायब, काय बी म्हना, झ्याक शुन गावली तुमास्नी…
केतन सखारामचे बोलणे ऐकुन चरफडतो..
आई : मग? आहेच माझी सुन लाखात एक. (तेवढ्यात अनु पण बाहेर येते.. आईंच बोलणं ऐकुन लाजुन आईंना मिठी मारते). काय गं, पण तुला आवडला ना माझा मुलगा? नक्की पसंद आहे ना…
अनु : (लाजतच) हो आई… (खुप पसंत आहे आणि परत मान खाली घालते..)
केतन वैतागुन आत जायला उभा रहातो तेव्हढ्यात पार्वती स्टेजवर येते. तिला बघुन सुशांत सरळ होऊन बसतो. तिची आणि सुशांतची झालेली नजरानजर केतनच्या नजरेतुन सुटत नाही.
सुशांत : पार्वती, ये तुझी ओळख करुन देतो.. केतन.. ही पार्वती.. पार्वती.. हा केतन
पार्वती केतनकडे बघते, एकदा हसते आणि लगेच आत निघुन जाते.. थोड्यावेळाने तायडी बाहेर येते..
तायडी : ए दादीटल्या.. भेटलास पार्वतीला? कशी वाटली?
केतन : कशी वाटली म्हणजे? मला नाही माहीत.. कामवाली कशी वाटायला पाहीजे तश्शीच वाटली… आता काय हिच्याशी लग्न लावताय की काय माझं..
तायडी जोरजोरात हसत आतमध्ये पळते..
केतन : (सुशांतच्या पाठीवर हात मारत) च्यायला सुशांतदा.. तायडीसमोर बोललो नाही.. पण खरंच भारी कामवाली आहे राव.. (डोळे मिचकावतो..)
सुशांत कसनुसा हसतो.. मग थोड्यावेळ घुटमळुन लगोलग सुशांतही जायला उठतो..
सुशांत : बरं चल, तु करं आराम, मला जरा बाहेर जायचं आहे, जरा व्हिसाचं बघायचं आहे.. अजुन तारीख नाही मिळाली व्हिसा-इंटरव्ह्युची
केतन चहा संपवतो.. आणि पेपर चाळत बसतो. थोड्यावेळाने पार्वती पुन्हा स्टेजवर येते
पार्वती : आई, मी जरा बाहेर जाऊन येते…थोडी बाजारातली कामं उरकायची आहेत.. (मग एकदा सुशांतकडे बघते आणि बाहेर निघुन जाते)
पाठोपाठ सुशांतसुध्दा गडबडीत बाहेर जात..
सुशांत : आई.. मी जरा बाहेर जाऊन येतो.. व्हिसाचं काम आहे..
केतन आळीपाळीने आधी पार्वतीकडे आणि मग सुशांतकडे बघतो.. पण दोघंही त्याच्याकडे दुर्लक्ष करुन निघुन जातात
केतन आवरण्यासाठी उठतो.. आणि आपल्या खोलीकडे जायला लागतो तोच वरुन जिन्यावरुन अनु धावत धावत खाली येते.. दोघंही जणं इतके जवळ येतात की काही क्षण उशीर झाला असतात तर दोघंही जण एकमेकांवर आदळलेच असते.
दोघंही एकमेकांकडे बर्‍याच वेळ बघत उभे रहातात. मागुन हृदयाच्या धडधडण्याचा आवाज येत रहातो. मग शेवटी अनुच मान खाली घालुन निघुन जाते.
केतन बर्‍याच वेळ तिच्या पाठमोर्‍या आकृतीकडे पहात रहातो. मग काही क्षणांनी भानावर येत…
केतन : (स्वगत) शिट्ट.. केतन.. अरे काय करतो आहेस हे??? तुझी होणारी वहीनी आहे ती… सुशांत दादाची बायको..
च्यायला पण हिला काही घर दार आहे की नाही..जेंव्हा बघावं तेंव्हा इथेच असते… जा ना म्हणावं आपल्या घरी, कश्याला इथे थांबुन मला त्रास…
मागुन केतनची आई येते..
आई : काय रे केतन.. बरा आहेस ना? स्वतःशीच काय बडबडतो आहेस?
केतन : अं.. नाही, काही नाही.. ………… आई.. सुशांत दादाचं आणि अनुचं… प्रेमविवाह आहे ना..??
आई : हम्म
केतन : कसं जमलं गं त्यांच? म्हणजे ओळख कुठे झाली दोघांची?
आई : “कुठे काय? अरे हे काय.. अनु समोरच तर रहाते आपल्या. १८-१९ वर्षांची होती जेंव्हा ती आणि तीचे आई-बाबा इथे रहायला आले. आणि तेंव्हा पासुन ती आपल्या घरचीच होऊन गेली. ती तिच्या घरी कमी आणि आपल्या घरीच जास्त असते.. सुशांतच्या लग्नाचे बघायला सुरुवात केली तेंव्हा आमच्या डोक्यात तिचेच नावं पहीले आले.. आणि ५-६ वर्ष झाली सुशांत-अनु एकमेकांना चांगले ओळखतात पण ना.. त्यामुळे लगेच जमुन गेले..”
केतन : आणि हिचे आई-बाबा?
आई : इथेच असतात. इंपोर्ट-एक्स्पोर्टचा बिझीनेस आहे त्यांचा.. तिची आई तिच्या बाबांना मदत करते व्यवसायात. मागच्याच आठवड्यात गल्फला गेलेत. येतील सुशांतच्या लग्नाला.
केतन ऐकता ऐकता आळसावर आळस देत असतो..
आई : अरे आत्ताच उठलास ना? झोप नाही झाली का अजुन? जा आंघोळ करुन घे.. फ्रेश वाटेल.. मी जरा गुरुजींना भेटुन येते.. गृहमकासाठी काय सामान लागेल त्याची यादी आणायची आहे… येतो आहेस का तु बरोबर?
केतन : ए आई.. आंघोळ दुपारी करेन गं मी.. जरा झोप काढतो… अगं जेट लॅग आहे.. अजुन सवय नाही झाली.. मी पडतो जरा इथंच.. तु ये जाऊन..
आई बरं म्हणुन निघुन जाते.. केतन तेथेच सोफ्यावर आडवा होतो.
स्टेजवरील दिवे मंद मंद होत जातात. स्टेजच्या दुसर्‍या कोपर्‍यात दिव्यांचा एक स्पॉटलाईट पडतो आणि त्यात सुशांत आणि अनु दोघंजणं एकमेकांच्या मिठी मध्ये विसावलेले असतात.
एखादं गाणं सुशांत आणि अनुंच…..
गाणं संपत.. सुशांत आणि अनु स्टेजवरुन निघुन जातात.. दिव्यांचा प्रकाश पुन्हा पुर्ववत होतो.
केतन सोफ्यावरुन ताडकन उठुन बसतो. पहीले काही क्षण संभ्रमावस्थेत तो इकडे तिकडे पहात रहातो. मग त्याला कळतं की सुशांत आणि अनुंच पडलेलं त्याला स्वप्न होतं.
तो बधीर होऊन सोफ्याला टेकुन बसतो. मग डोळे चोळत उठतो, टेबलावरील घड्याळात वेळ बघतो, मग चेहर्‍यावरुन हात फिरवत, केस, कपडे ठिकठाक करतो आणि टेबलावरील एक पुस्तक उचलुन वाचु लागतो. इतक्यात अनु स्टेजवर येते…
अनु : “आई…..ss”
केतन : (तिच्याकडे न बघताच.. काहीसं चिडुन) “आई नाही ये घरी.. बाहेर गेली आहे..”
अनु : “ओह..बर ठिक आहे, मी येते नंतर” (म्हणुन अनु परत जायला माघारी वळते. .. मग क्षणभर थांबुन) “बाय द वे, कसं झालं तुझ बॅंगलोरचे सेशन? आणि जेट लॅग गेला का नाही अजुन?”
केतन : (उडत-उडत उत्तर देत) “छान झाले सेशन.. जेट-लॅग नाही गेला अजुन.. सवय नाही ना प्रवासाची.. जाम झोप येतेय गं अजुन” .
अनु काही वेळ तिथेच ओढणीच्या टोक हातात धरुन उभी रहाते..
केतन : (स्वगत) ”तिला अजुन काही बोलायचे आहे का माझ्याशी? मी फारच उध्दटासारखा वागलो का? पण काय बोलणार? भिती वाटते की माझ्या मनातले विचार तिला कळाले तर? इतर कुणाला समजलं कि शांघायला भेटलेली हीच ‘ती’?.. शेवटी काही झालं तरी सुशांतदाची ती होणारी बायको आहे..
छ्या.. उगाच आलो आपण इकडे.. अमेरीकाच बरी.. असले इमोशनल ड्रामा तरी नसतात तिकडे.. ते काही नाही.. सुशांतचे लग्न झाले की पुढची सुट्टी रद्द करुन टाकु आणि काहीतरी कारण काढुन जाऊ परत तिकडेच..”
दोघंही एकमेकांकडे बर्‍याच वेळ बघत उभे रहातात. मागुन हृदयाच्या धडधडण्याचा आवाज येत रहातो.
बोलावे का नं बोलावे या विचारात केतन असतानाच…
अनु : सुशांत नेहमी तुझ्याबद्दल सांगायचा.. पण तुझ्याशी अशी शांघायमध्ये भेट होईल असे स्वप्नातसुध्दा वाटले नव्हते.
केतन : हो ना.. वर्ल्ड इज स्मॉल म्हणतात ते उगाच नाही… पण काय गं तु बोलली नाहीस मला तुझ लग्न ठरलं आहे ते..
अनु : काय संबंध? तुला कश्याला सांगु मी माझं लग्न ठरलं आहे ते..
केतन अनुच्या ह्या अनपेक्षीत उत्तराने चकीत होतो.
केतन : म्हणजे?
अनु : (खांदे उडवत) म्हणजे आपली इतकी काही ओळख नव्हती की मी तुला अगदी माझं लग्न वगैरे ठरले आहे सांगावे.
केतनला हेही उत्तर अनपेक्षीत असते. त्याला मनात कुठं तरी वाटत असते की त्याला अनुबद्दल जे काही वाटत होते एअरपोर्टवर तसेच कणभर का होईना अनुला सुध्दा वाटलं असेल.
केतन : (आवाजातील नैराश्य लपवण्याचा प्रयत्न करत) हो.. ते ही आहेच म्हणा. काय संबंध आपला…
काही वेळ शांतता..
अनु : ए.. बाय द वे… अरे हे ब्लॉंड चे प्रकरण काय आहे? सुशांत म्हणाला मला.. तुला म्हणे अमेरीकन मुलीशीच लग्न करायचे आहे म्हणुन?”
केतन नुसताच हसतो.
अनु : हसतो आहेस म्हणजे हो ना? ए सांग ना, आहे तुझी तिकडे गर्लफ्रेंड? एखादी जेनीफर, मिशेल, सुझान? हम्म?
केतन नकारार्थी मान हलवतो.
अनु : ए कमॉन.. खोटं नको बोलु.. इतकी वर्ष तिथे राहीलास, त्यात तुला तिकडच्या मुली आवडतात.. तु पण काही इतका वाईट नाहीस.. तुला गर्लफ्रेंड नाही?? पटत नाही…
केतन : “नाही गं.. म्हणजे हो.. माझा होता तसा विचार.. आधी वाटायचं भारतीय मुलींमध्ये काही अर्थ नाही. त्यांत्याच चाली-रीती, इमोशनल अत्याचार, तिच्या आई-बाबांची संसारात ढवळा-ढवळ, सासु-सुनांची भांडण, तीच टीपीकल मेंटालीटी. त्यातच आईच्या आग्रहाखातर तिने पाठवलेले खुप फोटो पाहीले पण, आवडुन घेण्याचा प्रयत्न पण केला, पण काय करु..कोणी आवडलीच नव्हती.
अनु (डोळे मिचकावत ): “आवडली नव्हती? म्हणजे आता आवडली की काय? कोणी भेटली-बिटली नाही ना तुला?”
केतन : (विषय बदलत), बरं ते सोड, तु चिन बद्दल सांग ना.. म्हणजे बघ ना.. चिन देश्याबद्दल अजुनही तसे एक गुढ वलय आहे. इतर देश्यांमध्ये कसं एक ओपन-नेस आहे.. चिनच्या बाबतीत तसं नाही. त्या ग्रेट चायना वॉलच्या आत.. त्या देशात काय चालतं एक मिस्ट्रीच आहे.. तेथील लोक.. तेथील संस्क्रुती.. सारं कसं.. गुढ…
अनु : ए.. तु आता विषय बदलतो आहेस हा…
केतन : नाही विषय नाही बदलत आहे.. पण खरंच.. सांग ना चिन बद्दल…
अनु : हो तु म्हणतो आहेस ते खरं आहे.. चिन कम्युनिस्ट देश असल्यामुळे सारं कसं दडपले गेलेलं.. इतर देश्यांशी व्यवहार करताना.. मोजकेच बोलणं.. आवश्यक तेवढीच माहीती पुरवणं अशी एक सवयचं लागली आहे त्या लोकांना..
ए,.. पण तुला माहीते.. एकदा का तुमची मैत्री जमली ना चिनी लोकांशी.. की ती लोकं खुप्पच वेगळी आहेत. बारीक बारीक गोष्टींमध्ये आनंद मानणं.. लोकसंस्ख्या इतकी वाढलेली असुनसुध्दा रहदारी, पब्लीक ट्रान्स्पोर्ट वापरतानाचा बाळगलेला संयम.. सारच कसं अविस्मरणीय…
अनु बोलत रहाते.. म्हणजे तिचं बोलणं.. आवाज येत नाही.. पण ती काही तरी केतनशी बोलते आहे असे प्रेक्षकांना दिसत रहाते. केतन उठुन उभा रहातो आणि सोफ्याच्या मागे जाउन.. सोफ्याच्या काठावर हात टेकवुन त्यावर आपली हनुवटी ठेवुन तो अनुकडे पहात रहातो. म्हणजे ते त्याचे मन असते थोडक्यात..
अनुच्या चेहऱ्यावरचे क्षणाक्षणाला बदलणारे भाव, तिच्या पापण्यांची होणारी उघडझाप, दर मिनीटाला केसांची बट कानामागे सरकवण्याची लकब बघण्यातच तो गुंग होऊन जातो.
मागुन हृदयाच्या धडधडण्याचा आवाज येत रहातो.
थोड्यावेळ बोलुन मग अनु निघुन जाते.
