ટર્નિંગ પોઇંટ ઇન એલ.એ.
પ્રકરણ ૨૦
સો વ્હાય સફર
સમયનું ચક્ર આગળ વધી રહ્યું છે. રૂપા પાંચ ફિલ્મો સફળતાથી કરી ચૂકી છે. પ્રથમ સાથે જોડી જામી ચૂકી છે. પાંચે ફિલ્મો હીટ રહી. ભણતર પણ પૂરું કરી રહી હતી. લગ્નની જરૂરિયાત જાણે રહી નહોતી.૧૮ વર્ષ પછી પરી અને રૂપા જુદા ફ્લૅટમાં રહેતાં હતાં.. વડીલોના માર્ગદર્શનની જરૂર હવે હતી નહીં. પ્રિયંકા મેમ સમજાવવતાં રહેતાં પણ હજી શી ઉતાવળ છેવાળી દલીલ અને સંતાન હમણાં કારકિર્દી માટે જરૂરી નથીવાળી વાતો ન્યૂઝ મીડિયા ચલાવતું રહેતું.
કમનસીબે અક્ષરને ચોથી સેમેસ્ટરમાં ડેઝર્ટેશન તે જ સમયે હતું તેથી તે રૂપાની અનુકૂળતાએ સમય આપી શકતો નહીં, જ્યારે આ વાતથી થતા ટેન્શનો ખાળવા પરીની જવાબદારી વધતી હતી. એક વખત વાતવાતમાં પરી બોલી ગઈ, “અક્ષર નથી ત્યારે હું છું ને અક્ષરનો રોલ બજાવવા… અને આમેય મને ગમે છે તારા પ્રિયતમનો રોલ ભજવવાનો.”
નવા શોઝ, નવી મૂવીઝ, નવા ટ્રેન્ડ કે નવી ફેશન ઓફ ટેઇલર સ્વિફ્ટ કે કીમ કર્ડાશિયનની ટ્વીટ્સ ફોલો કરતી આ બન્ને પાસે ગોસીપની ખાણ હોય. એમની વાતો નિરંતર ચાલુ હોય. ક્યારેક બીયર ક્યારેક સિગરેટ તો ક્યારેક મીની સ્કર્ટમાં બન્ને બારમાં ડાન્સ કરતી જુઓ તો નવાઈ ના પામશો. એમ જ ચાલે છે આજકાલ બધે… ખાસમાં ખાસ બેસ્ટ ફ્રેન્ડ એને જ કહેવાય છે જે ગાપચી મારી મળવાનું ના છોડે. લોસ એન્જેલસ ઇઝ અ સિટી ઓફ એંજલ્સ. તેની તો કંઈ વાત જ અનેરી. મલ્ટી મિલીઓનરનાં બોલ્ડ થોટ્સ ને બોલ્ડ ઍક્શન.. એનીથિંગ ઇઝ પોસિબલ... ઍન્ડ હેલ વીથ અક્ષર. હી નેવર કેર, સો વ્હાય સફર !! આઇ એમ હીઅર.. કહી પરીએ રડતી રૂપાને ચૂપ કરવા ટ્રાય કરી.
અંધારાએ જાત ઊતરડી લો. અજવાળાએ આળસ મરડી..!!
રૂપા કંઈ સમજે તે પહેલાં તો અક્ષરનો ફોન આવ્યો અને રૂપા ધ્રુસકે ને ધ્રુસકે રડી પડી.
અક્ષર બોલ્યો-
તરણે ટપક્યાં રૂદ્રાક્ષરનાં અશ્રુ આશરે,
રોપ્યાં કરને સ્મરણના છોડવા આશરે ....!
રોપ્યાં ક ને સ્મરણના છોડવા આશરે ....!!
ફોનમાં પણ રડી પડી. "પગલી, ફિર કોઈ બૂરા સપના દેખા ક્યા ? પછી તો, બીજા વીકે આપણે મળીએ; કેટકેટલી વાતો કરવાની બાકી રહી જાય છે; જયારે મળીએ ત્યારે આ વખતે તો બધી જ વાત કરીશું...” તેમ અક્ષર પાસેથી પ્રોમિસ લઈ રૂપાએ રિસિવર નીચે મૂક્યું.
દરેકને મળવાનો આનંદ થાય ને ગુમાવવાનો ડર ..કદાચ આ કેસમાં મારું પણ એમ જ હશે… શું તને કદીય મારી બાબતે આવા વિચારો આવે છે ખરા ? મળ્યાં ત્યારે પાછો વાતનો દોર પકડાયો ને અમે વાતોમાં ગરકાવ થઈ ગયાં.
શિકાગોનાં રેખા શુક્લનું કાવ્ય યાદ આવી ગયું :
દરેક સંબંધનાં નામ હોવાં તે પણ જરૂરી નથી.
ધરા ઉપર ચાંદનીમાં ન્હાઈ કોણ સૂતું છે લંબાઈ...?
વ્હાલ આવી પંગતે નિરખે બેઠું સંતાઈ..!!
હા એ જ દૃશ્ય અગાશીએ છે ખાટલીની સગાઈ.!
તું જ કહે ને, તું જ વસે સર્વમાં સર્વત્ર પ્રેમ થઈ !!
જોયો સાવ એકલો દરિયો..
અમારી ટચૂકડી બારીએથી માનવીઓના મધુવનમાં
જોયો સાવ એકલો દરિયો...
ચેહરાઓના વનમાં અમારો આસપાસનો રસ્તો
નાનાં-મોટાં પગલાંથી પંથ એક ફૂટ્યો...
સમી સાંજની હરિયાળીમાં ભૂરા આકાશની આશામાં
લઈ તડકાનું ચોસલું..બે બટકાં ભરી લઉં...
ને પેલા વરસાદથી ધરતીની સોડમ જરા ગટગટાવી લઉં...
મનની આ પાર ને પેલે પાર..!
માણસને ગમે તેવું વાણીનું વૃક્ષ એક ઊગે..
ને શબ્દ મારો બને પારસમણિ...
પહોંચવાનું અક્ષરથી ઈશ્વર સુધી...
આયુષ્યની અયોધ્યામાં વ્યક્તિ અને અભિવ્યક્તિ...
રેશ્મી ઋણાનુબંધ બને ખડક અને દીવાદાંડી...
તસ્વીરનું જ તીર્થધામ ને પ્રતીક્ષાના ઝરુખે દીવડી...
કોરા કાગળની વચ્ચે લખાણ ગહન લખેલું કે વછૂટી કેટલીય યાદો. એમાંથી જાણે ફૂટી હોય મોગરાની વેલી. મને વળગી એક કળી, સુગંધ એની શ્વાસમાં થઈ ભળી. રાતો રાતો ચાંદ મલક્યો, શું ..શરમાઈને એ ગયો સંતાઈ કે વાદળીના પાલવે ભૂલકું બની, ગયો ચાંદલિયો ખોવાઈ. આમ એક અધૂરું પાનું ક્યારેક પૂરું લખાશેની અણસમજમાં પડ્યું છે બૂકશેલ્ફની અડોઅડ ડાયરીમાં સંતાઈ ને...
“કોનો ફોન હતો?” પરીએ પૂછ્યું.
“સાહ્યબાનો જ તો વળી.”
“શું કહેતો હતો?”
“પ્રથમની જેમ ફેરવતો હતો. આજની વાતો આવતા અઠવાડિયા પર રાખતો હતો.. એને શું કહું, હેત એના પર ઢોળાવા બેકરાર છે અને તે તેનાથી બિલકુલ જ બેખબર છે.”
“પણ હું તૈયાર છું ને તે વહાલને ઝીલવા.”
“ના બાબા ના."
થોડી ચૂપકિદી પછી તે બોલી, “આ મોટા થવાનું અને સમજણા થવાનું દુઃખ છે. પહેલાં તે કહેતો તે બધું કરવાનું મને ગમતું હતું. હવે સમજણ જેમ જેમ આવે છે તેમ તેમ મારું કહ્યું પણ તે કરે તેવી વૃત્તિ જોર પકડે છે. મને “ટાઇમ પાસ” કહેલું તે સમજાય છે. અને હૈયામાં તિરાડ પડે છે. જોકે તે વાત તો હવે ભૂલવી રહી તેવું સમજ પણ કહે છે. પણ હૈયામાં એવું તો થાય જ છે. ત્યારે તેં તો મને રમત રમવાની ઢિંગલી માની હતી ને? મારો પ્રેમ કેટલો શુદ્ધ અને સાત્ત્વિક છે..જ્યારે તે તો તકસાધુ હતો ને?”
પરી કહે, “મારો સગ્ગો ભાઈ છે પણ મને તે વખતે પણ નહોતું ગમ્યું અને આજે જ્યારે તે તારી સાથે સરસ રીતે વર્તે છે ત્યારે ક્યારેક તો તે શૂળ મને વાગી જતું.. જો આ સમજણ તને જે આજે ડંખે છે તે મને તે વખતે કેમ ડંખતી હતી તેનું કારણ મને હમણાં સમજાયું. તે વખતે અને આજે પણ મેં મિત્ર કરતાં પ્રેયસીના રૂપમાં તને વધુ જોઈ છે.. એ મારી છૂપી પ્યાસ તારો વીડિયો ઊતરતો હોય ત્યારે નીકળતી હતી.”
રૂપા પરી સામે જોઈ રહી. તેની નિર્ભીકતા અને પ્રેમની કબૂલાત ગમી ગઈ.
જિગ્નુ હાઉસ કેફેમાંથી બહાર નીકળી પરીએ રૂપાનો હાથ પકડી લીધો. સ્લો વૉકમાં પાર્કિંગલૉટ તરફ જતાં બન્ને આંગળીઓની ઉષ્મા વચ્ચે પોતાના ધક ધક હૃદયને સાંભળી રહ્યાં. ઘટાદાર વૄક્ષ નીચે આવતાં જ પરીએ રૂપાને કમરથી પકડી પાસે ખેંચી. 'આઇ વોન્ટ ટુ ગો ઈટ સમથીંગ ...હાઉ અબાઉટ યુ ? આર યુ હંગ્રી ટૂ ?' પરી બોલી, ને રૂપા ચૂપચાપ એને ઉપરથી નીચે જોતી રહી. એની આંખોમાં પણ તરસ હતી, ભૂખ હતી.... રૂપા છોભીલી પડી પણ પછી આછું સ્મિત અપાઈ ગયું.
પરીએ તેને ઝાડના થડ નજીક ધકેલીને તેના રસીલા ગુલાબી હોઠોને ચૂમી લીધા.
રૂપાને શું કરવું તે ના સૂઝ્યું પણ તેને પરીનું વર્તન ગમ્યું. આ સ્વીકાર હતો કે પરીક્ષા એ મનના સવાલને હડસેલતાં નવા સાહસનું એલાન વધુ લાગ્યું. અક્ષરમાં તેની ઘવાયેલી લાગણી માટે રૂઝ આપતો આ મલમ હતો. આ નવો વળાંક હતો – ટર્નિંગ પૉઇન્ટ ઇન એલ. એ.
***
