એ રાત હું ઊંઘી ન શક્યો, કારણ કે મારી માનસ પર મૃત્યુનો બોજ હતો. ઘણા લોકો, જેમ કે મારા અંકલ અને આંટીને, મારા માટે પોતાના જીવનું બલિદાન આપવું પડ્યું હતું. હવે હું વધુ મૃત્યુના બોજને સહન કરવા માટે તૈયાર નહોતો. માશીએ અમને ગેસ્ટ-રૂમમાં ઊંઘવાની વ્યવસ્થા કરી હતી, પરંતુ હું અને વિવેક બંને ઊંઘી શક્યા નહીં. નયનાને સુરક્ષિત સ્થળે પહોંચાડવાની મારી ઇચ્છા હતી, પરંતુ તે મારી સાથે જ રહેવા માંગતી હતી. અમે બંનેના મનમાં એક જ વિચારો વળણતા હતા. નયના ગુસ્સામાં હતી અને સમજવામાં મુશ્કેલતા આવી રહી હતી. હું એને સમજાવવા પ્રયત્ન કરતો હતો કે આપણી સાથે રહેવું શક્ય નથી, પરંતુ નયના આ વાતને સ્વીકારવા માટે તૈયાર નહોતી. એના ગુસ્સા અને જીદને હું સમજતો હતો, પરંતુ મારી લાગણીઓ અને સંજોગો વચ્ચે હું helpless હતો. અમે બંને એકબીજાના પ્રેમમાં હતા, પરંતુ બાહ્ય પરિસ્થિતિઓને કારણે એવું લાગતું હતું કે આપણે અલગ થવું પડશે. Нયનાએ ભગવાન પર શ્રદ્ધા રાખી હતી, પરંતુ હું જાણતો હતો કે ક્યારેક દરેક રસ્તા બંધ થઈ જાય છે. નયનાના મનોવિજ્ઞાનને સમજવાની મારી કોશિશો નિષ્ફળ રહી અને અમારી વચ્ચેનું અંતર વધુ વધતું ગયું.

by Vicky Trivedi in Gujarati Fiction Stories

Writen by Vicky Trivedi

Category Fiction Stories