તેણે પોતાની આંખ ખોલી અને ચારેતરફ નજર દોડાવી, પણ જગ્યા અપરિચિત લાગી. તેણે પોતાની આંખના ખૂણેથી બાકીનાં મસ્તકો તરફ નજર દોડાવી. બાકીનાં નવ મસ્તકો સુઈ રહ્યાં હતા એટલે તે સમજી ગયો કે તે ફરીવાર ધરતી ઉપર છે. તે સારી રીતે જાણતો હતો કે ધરતી ઉપર જ તેનાં મસ્તકો વચ્ચેનો તાલમેલ બગડી જતો હોય છે.         “એય આળસુઓ, ઉઠો હવે બધાંને સુપ્રભાત. જુઓ સૂર્યનારાયણ ડોકાઈ રહ્યા છે. આપણે ધરતી ઉપર ક્યાંક છીએ. અહીં કેવી રીતે આવી ગયા એ ખબર નથી.” તેણે પોતાનાં બાકીનાં મસ્તકોને જગાડતાં કહ્યું.         તે જ સમયે દૂરથી કોઈક અવાજ આવ્યો અને તેણે પોતાના કાન સરવા કર્યા. “નારાયણ....