આંખોની કીકીઓ પલકારો પણ મારતી ના હતી ચંદ્રની સામે એકીટશે જોવા જ કરે છે, આંખો અશ્રુઓ થી ઉભરાતી રાતીચોળ થઈ ચુકી ઓશીકા પર એક પડખે સુતા એ ઓશીકું પણ અશ્રુથી ભીંજાય ગયું હતું હતો પુનમનો ચંદ્ર પણ નિત્યા માટે એ કાળી અમાસની રાત હતી, ખુબ જ રડી રહેલી નિત્યા આજ સવારની ભુખી હતી, બારી માથી દેખાતા એ ઉજાશ ભર્યા આકાશ સામે મનોમન સવાલ કરે છે, શું વાંક છે મારો ? શું પાપ કર્યા છે મે?આવું બધું મારી સાથે જ કેમ ? ડુમો ભરાઈ આવ્યો આવાજમા હચમચી ઉઠી આજ નિત્યા આત્મા સુધી સહનશક્તિની પણ એક સીમા હોય જ ને.