પ્રકરણ - 10 “સર, આકૃતિ?” આઈ.સી.યુ. થી બહાર નીકળતા ડૉક્ટર પાસે આસ્થા સૌથી પહેલી દોડી ગઈ. આકુનાં મમ્મી-પપ્પા અને મારા પેરેન્ટ્સ પણ આસ્થાની પાછળ જઈ ડૉક્ટરને ઘેરી વળ્યા. સૌથી વધુ ખરાબ હાલત મારી હતી. શું કરવું, શું બોલવું, કંઈ સમજાતું ન હતું! બધાને દોડતા જોઈ મને પણ મન થયું હતું કે હું પણ આકુની ખબર પૂછવા ઊભો થાઉં, પણ પગમાં જાણે જીવ જ રહ્યો ન હતો. એનાં એક્સીડેન્ટ સમયે મારી હાજરી ન હોવાનો અફસોસ, આઈ.સી.યુ. માં જીવન-મરણ વચ્ચે એ ઝોલા ખાઈ રહી હતી ત્યારે કંઈ ન કરી શકવાની બેબસી અને લાચારીએ મને પોક મૂકી રડવા માટે મજબૂર કર્યો.