પ્રકરણ ૧૨સાંજે સવા પાંચે ક્રિષ્ના દોડતી ભાગતી એરપોર્ટ પહોંચી ત્યારે એના જીવને શાંતિ થઈ. એને એમ કે, બહું મોડું થઈ ગયું છે! મોડું તો થયુ જ હતું! હકિકતે વિમાન મોડું હતું. અચાનક ઘેરાઇ આવેલા વાદળો અને ધોધમાર વરસાદને પગલે ફ્લાઈટ અડધો કલાક લેટ હતી. ક્રિષ્ના પાસે સામાનમાં તો એક નાનકડી કેરીબેગ સિવાય કંઈ હતુ નહિં એ આરામથી એક ખુરસી પર બેસી અને ફોન હાથમાં લીધો. મુરલીનો મેસેજ હતો, “ચાલ ક્યાંક બહાર લટાર મારવા જઈયે!” “હું તો બહાર જ છું! ક્રિષ્નાએ ટાઇપ કર્યું. “એટલે એકલી નિકળી છે?” તરત જ મુરલીનો રીપ્લાય આવ્યો.