ક્ષિતિજ ને ચાંદની આમ જંગલો મા ખોવાયા આશાનું કિરણ આંખોમા રાખી  બસ ચાલતા હતાં...   ઝાડો ને પહાડો એમ ગીચ જંગલે ફસાયા...  રસ્તો મળશે કે નહીં એ આશા એ મન શાંત રાખી ક્ષિતિજે ચાલવાનું રાખ્યું.         કેટલું ચાલીસ થાકી હું તો... ચૂપ રહીશ ચાંદની હું રસ્તો જ શોધું છું...પહાડો પર બધા નાં ઘર દૂર દૂર દેખાયા પણ બહુ દૂર એક પ્રકાશ નજીક દેખાયો ક્ષિતિજે ત્યાં પહોવાનું નક્કી કર્યું... ચાલતા ચાલતા બરોબર અઢી વાગ્યાં હશે અંધકાર એટલો જ હતો...    ને પહોંચ્યા એ ઝૂંપડા જેવા ઘર પાસે બહાર એ લોકો નાં પાળેલા પશુ બેઠાં બેઠાં