સુકાયેલા કાજળવાળી નિસ્પૃહ આંખોથી તે બારીની પાર પોઢી ગયેલી સંધ્યાને જોઇ રહી હતી. રાત-દિવસ, ઉષા-નિશા-સંધ્યા, તેને મન, આ બધું બસ, એક ચીર નિરંતન, સનાતન સત્ય સિવાય બીજું કંઇ જ નહોતું રહ્યું. ના કોઇ જીવનો કલશોર, ના કોઇ પ્રકૃતિનો સ્પર્શ, ના કોઇ પોતીકું, ના કોઇ સજીવ કે ના કોઇ સંજીવની, કે જે તેના આ નિષ્પ્રાણ થવા મથતાં યૌવન શરીરમાં પ્રાણ ફૂંકી શકે! તે બસ, મડદાને પણ બેઠાં કરી શકે તેવા ઘેઘૂર અવાજોની વચ્ચે, પોતાના શ્વાસના ધબકારને મહેસૂસ કરતી એકીટશે, ટમટમતા તારાઓથી મઘમઘતા આકાશને જોઇ રહી.